1994 Backpack

เป้ใบใหญ่

เปิดเป้ออกอย่างเบาๆ พบเห็นกระเป๋าเดินทางของฉัน
เป็นหนังสือเดินทางที่อายุยังน้อยเล่มหนึ่ง
ผ่านการเติบโตที่มีความเย่อหยิ่ง

กระโจนเข้าสู่ สุดขอบฟ้าดินอีกมุมหนึ่ง
เคยใส่ความหลังและความเศร้าใจแล้วมากมาย
เหมือนแสตมป์กาลเวลาหนึ่งใบ

นำตัวเองไปยังพรุ่งนี้
แบกความเศร้าของแต่ก่อนไว้ แล้วค้นหาความรักใหม่อย่างไม่ขาด
ฉันเคยผ่านความรักของวัยหนุ่มสาวนั้น

ฉันแบกเป้กาลเวลาไว้นั้น
ในความฝันวัยหนุ่มสาวของฉัน ดอกไม้ร่วงไปแล้วเท่าไรรู้มั้ย
ใครเข้าใจการท่องเที่ยวที่เงียบเหงา

เคยบ้าคลั่งเพื่อเธอ หลั่งน้ำตาหรือหัวเราะมากน้อยเท่าไร
กระแสคลื่นที่ไม่เคยบ่นและเสียใจ

หนทางการพเนจรของฉัน ไม่ว่าผ่านเมฆและต้นไม้มากน้อยเท่าไร
มีเพียงเป้ที่เป็นเพื่อนวิ่งไปกับฉัน